Een paar weken terug kreeg ik ’s nachts ineens buikpijn. Een beetje een zeurende pijn in mijn bovenbuik. De avond ervoor had ik niet zo gezond gegeten, dus ik dacht dat de buikpijn daarvan het resultaat was. Uiteindelijk viel ik weer in slaap en hoopte ik dat de volgende ochtend de buikpijn weg zou zijn.
De volgende ochtend zat de pijn er nog steeds. Iets gezakt naar mijn navel. Een vervelend gevoel maar ook niet meer dan dat. Ik at iets en dronk een kop koffie.
In de loop van de dag zakte de pijn steeds verder naar mijn rechteronderbuik. Net boven mijn heup. Zelfs nadat ik – sorry voor de tmi – naar het toilet was geweest bleef de pijn. Kruikje op mijn buik, werkte niet. Even in bad, ook geen verlichting. Paracetamol, deed ook niet veel.
Inmiddels begon ik ook met braken. Alles wat ik at kwam er weer uit. De pijn begon om 1 uur ’s nachts en om 17.00 belde ik de huisartsenpost – het was op een zondag – dat ik gek werd van het braken. Niet eens van de buikpijn. Gelukkig mocht ik langskomen.
Met buikpijn naar de huisartsenpost
In deze tijd moet je met buikpijn naar de coronapost. Dit vonden de huisartsen zelf ook vreemd, want ze vertelden lachend dat mensen die helemaal geen corona hebben dan vaak wel met het virus naar buiten gaan. Hilarisch…
Maar goed, daar zat ik dan, op de coronapost. Eerst werden er wat testjes gedaan. Alles was goed. Daarna werd ik gezien door een huisarts.
“Ja, mevrouw, ik denk aan een buikgriepje…” Toen dacht ik dus, ik heb de huisarts gebeld voor een buikgriepje, voelde me best stom. Maar, omdat mijn buik zo’n pijn deed als ze eraan zat mocht ik toch naar de eerste hulp. Daar zouden ze me vast snel naar huis sturen met wat medicatie tegen het braken. Oh, wat had de huisarts het mis…
Dus daar ging ik, naar de eerste hulp. Na een kort gesprek werd ik naar een kamer gebracht en kreeg ik een infuus tegen het braken en de pijn. Hierna werd er een echo van mijn buik gemaakt. “Hier doet het zeker pijn”, vroeg de arts die de echo maakte. Ja dat klopt. Op het scherm zag ik een dik, wormvormig iets. “Ja, daar zit je blindedarm.” Ok, die ziet er vast heel goed uit. “Nee, die is ontstoken”….crap!
Terug naar de kamer.
Blindedarmontsteking: hoe gaat het verder
Eenmaal terug op de kamer kwam er vrij snel een chirurg bij mij op bezoek. Zij bevestigde nogmaals dat de blindedarm ontstoken was en dat deze er z.s.m. uit moest. En dat betekende dat ik binnen een paar minuten naar de operatiezaal zou worden gereden…
Echt heel bizar. Je komt op de eerste hulp met een buikgriepje, waar ze je even iets kunnen geven tegen het braken, en een uur later neem je afscheid van je vriend en word je naar de operatiezaal gereden.
Uiteindelijk werd ik om 3 uur ’s nachts wakker op de afdeling. Vanuit de verkoeverkamer was ik hierheen gereden. Hoewel ik wakker was kan ik mij er vrij weinig van herinneren.
Toen ik wakker werd was mijn eerste reactie om mijn omgeving te laten weten dat het goed met mij ging. En ik was benieuwd naar de “schade” op mijn buik. Gelukkig kreeg ik een kijkoperatie en heb ik “slechts” 3 sneeën. Eentje van mijn navel naar beneden, eentje links onder en eentje helemaal onderaan mijn buik.
Verder deed mijn schouder enorm zeer. Echt een rotgevoel, die voelde ik erger dan mijn buik waar ze net in hadden zitten snijden. Dan zal ik wel verkeerd gelegen hebben dacht ik nog. Maar nee, dat hoort dus bij een kijkoperatie. Het gas dat ze in je buik pompen om meer ruimte te creëren irriteert het middenrif en de zenuw die daar loopt gaat naar je schouder. Nou, die van mij was goed geïrriteerd.
Mijn volgende missie was om z.s.m. weer naar huis te kunnen.
Naar huis
Om half 8 ’s ochtends kwam de arts bij mij kijken. Toen zat ik al rechtop op de rand van het bed. Niet eens, omdat ik zo’n haast had om weg te komen (ok, misschien een beetje). Maar ook, omdat opstaan zeer deed. Je buikspieren voelen alsof je 1000 keer sit-ups hebt gedaan. Overeind komen was geen feestje.
De arts vond mij er goed uitzien en zei dat ik naar huis mocht. Jippie!
Om half 9 liep ik het ziekenhuis uit en mocht ik weer naar huis.
De dagen erna
Vanuit het ziekenhuis krijg je niet echt instructies mee. Het enige dat ze zeiden was dat ik niet in bad mocht en dat ik voorlopig geen zware dingen mocht tillen. Verder moest ik mij vooral laten leiden door de pijn.
Thuis ben ik op de bank gaan liggen met een hoop kussens achter mijn rug. Zo hoefde ik maar een klein stukje overeind te komen. Zo heb ik ongeveer 1,5 week gezeten. De pijn in mijn schouder ging na een dag of 3 eindelijk weg. De pijn in mijn buik werd met de dag minder.
Wanneer ik dit schrijf is het bijna 2 weken later. Het is nog steeds wat gevoelig en af en toe voel ik steken in mijn buik. Zeker als ik teveel doe. Daarbij word ik sneller moe dan anders. Maar ik merk dat ik elke dag een beetje meer opknap en ik hoop dat ik snel de oude ben.
Hoe weet je of je een blindedarmontsteking hebt?
Eigenlijk weet je dat pas als ze een echo hebben gemaakt in het ziekenhuis. Maar wanneer moet je naar het ziekenhuis? Normaal gesproken zou ik niet zo snel voor buikpijn naar de dokter gaan.
Toch zijn er wat verschillen met “gewone” buikpijn. De eerste was dat het niet wegging. Buikpijn wordt minder als je anders ligt of naar het toilet bent geweest. Deze pijn niet. Ook begon ik mij steeds ellendiger te voelen. Na een paar uurtjes begon ik te braken en dat hield pas op nadat ze de blindedarm eruit hadden gehaald.
Ook nog iets wat geen feestje is: de rit naar het ziekenhuis. Ieder gat in de weg voel je… En laten we in Den Haag een hoop tramrails en slechte wegen hebben waar je overheen moet rijden. Wat een ramp was dat zeg. Alsof je bij elke hobbel een vuistslag in je buik kreeg. Toen wist ik echt dat het foute boel was.
De pijn zelf vond ik nog meevallen, ik gilde het niet uit van de pijn. Het was vooral irritant en het ging niet weg. Het zeurde en het verplaatste zich door mijn buik. Het begon in mijn bovenbuik en na een paar uurtjes zat het in mijn rechterzij en onderbuik.
Wat ik ook opvallend vond was dat de buikpijn minder werd als je tegendruk gaf. Dus ik had een kussen tegen mijn buik en die duwde ik aan. Dan werd de pijn minder. Liet je deze los dan voelde je de pijn direct weer verergeren. Ook dat heb je met normale buikpijn niet, dan doet het altijd zeer.
Waarom deel je dit?
Misschien lees je dit en denk je: “waarom deel je deze informatie?!”. Snap ik helemaal! Waarom ik het deel is, omdat ik toen ik buikpijn had ging Googlen. En dan vind je wel informatie over een blindedarmontsteking maar vooral via medische websites. Ik zocht een ervaring van iemand die het heeft gehad om zo symptomen te kunnen vergelijken. En de afweging te kunnen maken of ik naar de dokter moest. Zo’n ervaringsverslag kon ik – behalve op een paar forums – niet vinden.
Daarom heb ik besloten mijn verhaal te delen. Misschien lees je dit en voel je je net zo bezwaard om voor buikpijn de dokter te bellen. Dat had ik ook, ik vond het bijna gênant. Zeker toen de arts zei dat het vast een buikgriepje is. Maar het was dus echt iets en een blindedarmontsteking kan gevaarlijk zijn, dus bel gewoon, kan jou het schelen.
