De afgelopen twee weken was ik afwezig en heb ik geen berichten gepost. Nou zullen niet veel mensen mij gemist hebben, maar het was met een reden. Zoals de titel van dit stukje al weggeeft had ik een nierbekkenontsteking, en dat was geen pretje!
Een tijdje geleden schreef ik over mijn ervaring met corona en de symptomen – ja ik weet het, dubbel pech in een jaar – en de reacties daarop waren zo positief dat ik besloten heb ook mijn ervaring met nierbekkenontsteking met jullie te delen. Laten we bij het begin beginnen, hoe merkte ik het?
Kleine disclaimer, sorry als het niet altijd de meest frisse informatie is, maar je wilt het wel weten toch?
De eerste symptomen
Normaal gesproken als ik een blaasontsteking heb dan weet ik het meteen. En de kans is groot dat ik het jou ook niet hoef te vertellen. Vaak naar het toilet, een zeurende, branderige pijn en elke keer kleine beetjes plassen.
Nou dat was dit keer dus niet zo. Gek he? Daarom dacht ik er ook niet zoveel van en ging ik gewoon verder met mijn dagelijkse dingen. Oke, ik liep tien keer per uur naar het toilet, maar behalve dat viel het wel mee.
Voor de zekerheid toch maar even een potje ingeleverd bij de huisarts. Nog voor ik de uitslag kreeg kwam het….
Ineens ontzettend beroerd
Van kleine beetjes plassen en een branderig gevoel naar algehele malaise in, ik denk, 1 of 2 uur tijd. Echt ineens een klap.
En een pijn dat het deed. Het begon met een doffe, zeurderige pijn in mijn zij. Eens mijn temperatuur meten, want dat kende ik niet van een blaasontsteking. Ja hoor, koorts, 38,4…heb ik dat.
Huisarts gebeld. In coronatijd stelt de assistente tegenwoordig de diagnose. Nee niks gevonden, neem maar een paracetamol en veel drinken. Daaag.
Nou heel eerlijk, die pijn die ik voelde ging niet weg met een paracetamol, zelfs niet met 3 ibuprofen. Maar ja, volgens de assistente was het niks dus ik dacht dat ik mij aanstelde.
De volgende ochtend nog maar eens contact gezocht. Nu een andere assistente die voorstelde een afspraak te maken. Nou lang verhaal kort, ik had een ontsteking in mijn nier en eentje waar ik behoorlijk ziek van was. Aan de antibiotica dus.
Ik was moe, voelde me gaar en wilde het liefst slapen, de pijn was inmiddels overgeslagen naar mijn lies en ik kon nergens echt lekker liggen of zitten. Al met al heeft dit zo’n 2,5 week geduurd voordat ik mij weer een beetje mens voelde. Eigenlijk sinds vandaag heb ik weer zin om te schrijven en aan mijn blog te werken. Hiervoor moest ik er niet aan denken!
Het antibioticakuurtje en de bijwerkingen
Mijn huisarts schreef mij ciprofloxacine, wat een vreselijk spul is dat. Het werkte hartstikke goed, voel mij echt weer helemaal goed, klein beetje moe nog, maar geen pijn meer gelukkig.
Waarom dan vreselijk? De bijwerkingen zijn niet zo fijn. Zodra ik het pilletje nam werd ik misselijk, constant brandend maagzuur, en duizelig, zo erg dat ik die 2 weken ook de auto heb laten staan. Alles draaide, oh wat voelde ik mij licht in mijn hoofd.
Normaal gesproken reageer ik niet zo sterk op antibiotica maar ciprofloxacine is echt een paardenmiddel. Elke keer als het tijd was om een pil in te nemen bereide ik mij eerste psychisch voor, wetende dat ik binnen een half uur weer duizelig en kotsmisselijk zou zijn. Wat was ik blij dat het kuurtje erop zat.
Vlak voor het einde van de kuur, na zo’n 4 dagen, waren de ergste klachten al weg. Alleen die pijn in mijn lies was er nog en mijn toiletbezoeken waren nog wat frequent. Dit is inmiddels ook zo goed als weg. Nu het laatste staartje vermoeidheid nog en dan ben ik hopelijk weer snel de oude.
Het plaatje bovenin is ter illustratie, al voelde ik me wel zo eigenlijk!
