Voor we beginnen aan dit artikel eerst een korte disclaimer, ik ben geen arts, maar iemand waarbij de galblaas er nog niet zo lang geleden is uitgehaald. Hieronder deel ik mijn ervaring, van eerste klachten tot eerste hulp en de operatie. Dit geeft geen garantie dat het bij jou ook zo zal gaan, maar ik hoop dat je een beter idee krijgt wat je bij een galblaasoperatie kunt verwachten.
Hoe herken je galblaas klachten? Dit voelde ik
Toen ik een paar maanden geleden in het ziekenhuis lag met een blindedarmontsteking werd mij ook meteen verteld dat ik een galsteen had. Eentje die nog niet voor problemen zorgde, maar dit wel zou kunnen gaan doen.
Mijn eerste gedachte was dan ook laten we hopen dat de steen dat niet gaat doen.
Maar na twee maanden begonnen de klachten. Eerst een zeurende pijn in mijn rug, net onder mijn schouderblad. In eerste instantie dacht ik dat het een spier was of dat het kwam door de blindedarmoperatie.
Bij een galsteen hoor je altijd over enorme pijnen en dan vooral in je buik. Mijn pijn zat op mijn rug, maar was nog best te doen.
Langzaam werd het erger. In ongeveer een week tijd begon de pijn in mijn rug steeds opvallender te worden, het werd heviger. En ik kreeg de eerste koliekpijnen.
Op maandagochtend de huisarts gebeld. Na de assistente meerdere malen te overtuigen dat ik echt wat mankeerde mocht ik dan toch langskomen.
De huisarts vermoedde dat het de galsteen was en stuurde me voor de zekerheid door naar de eerste hulp.
Onderzoeken en de diagnose galblaasontsteking
Op de eerste hulp aangekomen begonnen de onderzoeken. Er werd een infuusje geprikt, bloed afgenomen en mijn buik werd onderzocht. Echt veel pijn had ik niet totdat de arts op mijn galblaas drukte. Dat deed ontzettend zeer.
Nou heb ik de pech dat ik heel stil word als ik pijn heb. Dus ik zag er niet echt ziek uit en gedroeg me normaal, en dat betekende 1 ding: lang wachten.
Na 3 uur wachten mocht ik dan toch voor een echo van mijn buik. Bij dezelfde arts als mijn blindedarmontsteking. Hij herkende me ook nog.
De arts van de eerste hulp had gezegd dat ze alleen bij een galblaasontsteking direct opereren, voor een galsteen zou ik ook geopereerd worden maar dan kwam ik eerst op de wachtlijst.
Dus ik lag daar en kon op het scherm meekijken met de echo. De galblaas zag je, met in de uitgang een steen die klem zat. Om te zien of deze echt klem zat moest ik op mijn zij rollen. Er zat geen beweging in de steen. Die zat dus hartstikke vast.
Maar dat ik een steen had wist ik, het enige wat ik wilde weten is of er een ontsteking zat. En die bleek er dus te zitten. Mijn galblaas was ontstoken en dat betekende maar 1 ding: weer een acute operatie.
Help!
Terug naar de eerste hulp
Eenmaal op de eerste hulp was ik nog een beetje in shock. Het was nog geen drie maanden geleden van mijn blindedarm, ik wilde niet nog een operatie, ik kon net weer normaal bewegen.
Toen kwam de arts die mijn klachten toch een beetje had onderschat. Snap ik ook wel, als je het aan de buitenkant niet kunt zien. De galblaas was ontstoken en moest er z.s.m. uit. De chirurg zou bij mij komen om een afspraak te plannen.
De chirurg besloot om voor 2 dagen later een afspraak te maken om te opereren. Dan kon ik nog even naar huis om mij voor te bereiden. Dat klonk goed. Bij mijn blindedarm werd ik vrijwel meteen weggereden naar de operatiezaal dus dit was een verademing.
Naar huis, spullen verzamelen en nog 2 dagen pijnvrij slapen in mijn eigen bed.
Dag van de galblaasoperatie
Die woensdagochtend moest ik mij melden in het ziekenhuis. Omdat ik wist wat mij te wachten stond ging ik er met enorme tegenzin naartoe. Weer wekenlang pijn in mijn buik, ik was er na de blindedarmoperatie wel klaar mee. En dan nu weer een galblaasoperatie…ik had best medelijden met mijzelf.
De intake ging snel en de verpleegster was heel vriendelijk. Na een paar minuten moest ik mij al omkleden en werd ik richting de operatiezaal gereden. Eerst wachten in de ruimte naast de uitslaapzaal. Ook hier weer ontzettend aardige verpleegsters die er alles aan deden om het zo aangenaam mogelijk te maken. Dit is ook de plek waar je het infuus krijgt en alle plakkers en draadjes die ze nodig hebben om je in de gaten te houden.
Na bijna 45 minuten wachten mocht ik komen en reden ze me naar de operatiezaal.
Hier mocht ik al vrij snel slapen en voor mijn gevoel werd ik niet veel later weer wakker.
Toen ik wakker werd had ik weinig pijn. Mijn buik voelde ook niet zo gespannen als bij de vorige operatie. Dus eigenlijk was ik wel tevreden. Ze boden mij een ijsje aan en na een half uurtje mocht ik naar de kamer.
Eigenlijk ging het toen al best goed. De verpleegster was verbaasd me naast het bed aan te treffen, zoekende in mijn tas naar mijn telefoon. Al vrij snel kreeg ik iets te eten en drinken en was ik eigenlijk klaar om naar huis te gaan. Dacht ik!
Blijven in het ziekenhuis
Want zoals de titel van deze paragraaf al doet vermoeden, ik moest blijven. En daar baalde ik enorm van. Waar je bij de meeste andere ziekenhuizen dezelfde dag weg mag, was dat hier dus niet het geval. Dat had ook te maken met de staat van mijn galblaas weet ik nu.
Echt lekker geslapen heb ik daar ook niet. De twee dementerende dames op mijn zaal lieten me geen moment met rust dus echt gezellig was het niet. Uiteindelijk heb ik een koptelefoon opgezet en snapten ze dat ze me even moesten laten rusten.
De arts kwam langs en vertelde dat de operatie goed was gegaan. Maar dat mijn galblaas erger ontstoken was dan gedacht. Deze was helemaal week geworden (gatsie!) en daardoor duurde de operatie langer.
Toch gek dat ik niet veel meer klachten had…
Gelukkig ging de nacht in het ziekenhuis snel en mocht ik de volgende ochtend om 8 uur naar huis.
Herstel na een galblaasoperatie
Het herstel ging en gaat voorspoedig. De eerste 2 dagen nog wat pijn gehad, daarna had ik geen pijnstilling meer nodig. Wel nog een zeurende pijn die er een maand later nog is. Zeker als ik teveel heb gedaan.
De eerste twee weken ben ik ook behoorlijk moe geweest. En ik merk ook nu nog dat mijn conditie echt een knauw heeft gehad. Daarom ben ik langzaamaan weer begonnen met sporten en probeer ik het op te bouwen tot het oude niveau.
Gelukkig val ik nu na 5 weken niet meer ’s middags in slaap en begin ik weer steeds meer de oude te worden.
Van vet eten heb ik nog wel last. Als het verkeerd valt krijg ik buikklachten en word ik misselijk. Langzaamaan probeer ik dit weer op te bouwen en het gaat nu al beter dan in de eerste weken.
Verder is het mij echt enorm meegevallen. Zeker na al die horrorverhalen online. Echt, toen ik die las durfde ik bijna niet meer te gaan. Ja de eerste dagen zijn vervelend. En je zult wat gedoe hebben met vet eten. Maar dat wordt vanzelf minder. Althans bij mij.
Inmiddels ben ik voor controle geweest en weet ik dat mijn galblaas in een slechte staat was. Ondanks dat ik dus nauwelijks klachten had. Weet dus dat een vage pijn onder je schouderblad ook een signaal kan zijn en ga naar de dokter als je het niet vertrouwd. Eigenlijk wilde ik niet gaan, omdat ik pas geopereerd was, maar mijn familie spoorde mij aan toch te gaan. En gelukkig maar, want dit had veel slechter kunnen aflopen.
Mocht je binnenkort een galblaasoperatie moeten ondergaan dan wens ik je heel veel succes. Heb je vragen? Laat dan hieronder een berichtje achter!
Update na 6 maanden
Hoewel de galblaasoperatie goed is gegaan en het herstel voorspoedig, merkte ik dat ik moeite had met eten. Dat kon je ook al lezen in het stuk hierboven. Niet zozeer het eten zelf, maar wat er daarna gebeurde. Snel na het eten kon ik, zonder er teveel too much information van te maken, naar het toilet rennen.
Dit had ik tot een aantal maanden na de operatie en na zo’n 3 maanden was het eindelijk weg. Althans, dat dacht ik. Want helaas daarna kwam het al snel weer terug en durfde ik eigenlijk niet meer te eten als ik wist dat ik van huis ging. En durfde ik uiteindelijk niet meer van huis.
Nu we allemaal weer teruggaan naar kantoor, en ik doodsangsten uitstond om daar te eten en dan de rest van de dag op het toilet door te brengen, ging ik naar de huisarts. Zij wist in eerste instantie niet wat het was en verwees me door naar de Maagdarmlever-specialist.
Deze nam al binnen een uur na de verwijzing contact op met mijn huisarts dat het hier ging om een veel voorkomende complicatie na een galblaasverwijdering. Namelijk dat je darmen de extra hoeveelheid gal aanzien als laxeermiddel. Nou precies dat had ik!
Gelukkig was hier een vrij eenvoudige oplossing voor in de vorm van zakjes genaamd Questran. Deze zakjes los je op in water en moet je vervolgens opdrinken. Dit heeft wat weg van behangplaksel met vlokjes. Het is heel vies en toch ben ik er hartstikke blij mee. Want ik kan normaal eten! De laxeerklachten door het gal zijn weg en ik voel me beter dan ooit. Heb weer energie, durf weer naar buiten, maar ik heb ook spijt dat ik dit niet eerder heb gedaan.
Daarom dat ik ook deze update met jullie wil delen. Heb je, na je galblaasverwijdering, zodra je eet het gevoel dat je een laxeermiddel hebt genomen? Ga dan naar je huisarts en vraag om Questran. Het heeft mij echt enorm geholpen!
